Haastige spoed is zelden goed

We hebben inmiddels de Heli-hike gedaan. Dat was echt heel gaaf! We werden eerst met de helikopter naar de gletsjer van Fox Glacier gevlogen, om daar een gletsjertocht te maken. Na een uitgebreide instructie mochten we in de helikopter gaan zitten. Wij gelukvogels mochten naast de piloot zitten en konden alle handelingen van de piloot en natuurlijk het uitzicht daardoor heel goed zien. Toen we opstegen voelde je meteen de G-kracht in je buik, alsof je in een achtbaan zat. Er verscheen een grijns op ons gezicht en we kwamen ogen tekort. Zo mooi om als een vogel door het dal en vlak langs de randen van de bergtoppen te kunnen vliegen. Helaas waren we na een kleine 10 minuten al bij de gletsjer waar we werden afgezet. Daar moesten we wachten op de rest van de groep die met 3 helikopters na elkaar werden afgezet. Elke keer als er weer een helikopter ging landen moest iedereen gebukt op de grond gaan zitten om niet om te waaien en zijn gezicht beschermen tegen rondvliegend ijs. Dit was niet overbodig want ook al zat je in elkaar gebukt, dan nog werd je bijna omver geblazen. Wat een kracht hebben die dingen! Dit gaf best wel een kick en het zag er ook spectaculair uit met al die wapperende haren van iedereen. Daarna kregen we spikes onder onze schoenen en gingen we met de gids op pad. Een mooie tocht over het ijs. Sommige stukken ijs in de diepe scheuren waren helemaal blauw, althans zo lijkt het want de gids vertelde dat het bovenliggende ijs de kleuren uit het licht zo goed filterde dat alleen de sterkste kleur (namelijk blauw) overblijft en het ijs dus blauw oogt. Op sommige plekken mochten we ook in het ijs. In een soort ijsgrot en door het smeltwater gevormde tunnels waardoor je er in kon.
De dag erna was minder spectaculair. We zijn vanaf Hokitika (waar we na de gletsjertocht nog heen zijn gereden) naar Motupiko gereden. Onderweg kwamen we nog langs de Pancake rocks in Punakaiki, wat wel een erg mooi natuurverschijnsel is. Na deze lange dag rijden hebben we besloten om niet meer naar het Noordereiland te gaan, want de laatste dagen gingen we echt als gekken door het land heen en zaten we soms veel te lang in de auto en dat willen we niet meer. Liever dus wat meer tijd op het Zuidereiland om daar optimaal te kunnen genieten. Het moet natuurlijk niet gebeuren dat we als we terugkomen toe zijn aan vakantie;)
Ons voornemen om het wat rustiger aan te doen hebben we de volgende dag meteen waar gemaakt. We zijn naar het Abel Tasman nationaal park gereden om daar twee dagen met onze luie kont aan het strand te liggen. Daarna zijn we bij Tata Beach gaan kayakken, wat heel mooi was. We kwamen langs rotsen waarbij het steeds weer een verrassing was wat je te zien kreeg als je de hoek om kwam. Een mooi strandje (met goudkleurig zand, daarom heet het hier ook Golden Beach) of een hele kolonie rare vogels. We zijn ook nog 1 zeehondje tegen gekomen die we vanaf 5 meter afstand hebben bestudeerd, maar wel in de aanslag om snel weg te kunnen peddelen als hij boos zou worden. En verder helaas alleen een dode pinguïn die op het strand lag... Om deze dag aan zee echt goed af te sluiten hebben we 'fish and chips' gegeten in Collingwood, een leuk dorpje verderop.
De volgende morgen zijn we naar het havenstadje Picton gereden, waar ook de boot vertrekt naar het Noordereiland. Die nemen wij dus niet meer. In plaats daarvan hebben wij, als echte visbekken, mosselen gegeten en daarna een enorm ijsje. Dat was voor de rest van de dag weer genoeg voer.
De ochtend daarna bleef het maar regenen dus besloten we een stuk te gaan rijden naar de stad Blenheim waar we wat shirts voor Jeroen hebben gekocht en cavia's hebben geaaid in de dierenwinkel om de tijd te dooien. Toen het zonnetje weer door kwam, was het ook ineens snikheet en zijn we al zwetend nog een klein stukje in de richting van Kaikoura gereden. Alsof het niet toevallig genoeg was dat we ze 1 keer tegen waren gekomen, herkenden we op de autoweg ineens de auto van Kyley en Michael. Toen zij ons ook zagen zijn we even langs de weg gaan staan en spraken we af naar dezelfde camping te rijden, die nog maar een kwartiertje verderop was. Daar hebben we onze auto's naast elkaar gezet en hebben we samen gegeten, bijgepraat en sterren gekeken. De volgende morgen zouden onze wegen weer scheiden, want zij gingen meteen door naar Kaikoura en wij bleven nog één dag in Marfells beach om daarna door te rijden naar Kaikoura.
Vandaag was dan de grote dag dat we in Kaikoura de walvissentour gingen maken. We vertrokken pas om 4 uur 's middags, dus we hadden eerst de ochtend en begin van de middag om nog wat van de omgeving te zien. We kwamen langs een strandje met een paar grote rotsen die half in de zee lagen. Ineens zagen we iets bewegen en zagen we dat er een zeehondje op zat. Toen we er naar toe liepen bleek het strand bezaaid met zeehondjes en hebben we een tijd op een steen zitten kijken. Nadat de beestjes ons een minuut of tien bestudeerd hadden, besloten ze ons goed te keuren en gingen ze verder met hun dagelijkse bezigheden als wassen, stoeien, slapen en op hun rug rollen. Echt fantastisch om dit te mogen zien en dat van 3 meter afstand!!
Om 4 uur 's middags gingen we dus aan boord van de walvisboot. We hadden er al een tijd naar toe geleefd dus we hadden er veel zin in. Eenmaal aan boord bleek het een super snelle boot die als een malloot over de enorm hoge golven deinsde. Net of je in een achtbaan zat. Dikke pret dus! Totdat ik ineens gevoelig bleek te zijn voor zeeziekte. Ik heb de rest van de tour (die nog twee uur duurde) als een dood vogeltje op m'n stoel gezeten met m'n hoofd in een zak. Alhoewel Jeroen ook een steeds witter snuitje kreeg, heeft hij het wel goed vol gehouden en heeft hij nog een paar hele mooie foto's kunnen maken. Af en toe ving ik nog even een glimp op van een langs springende dolfijn, een walvis of een Albatros (die overigens echt enorm zijn, sommigen hebben een spanwijdte van wel 4 meter). De walvis, waarvan je op de bijgevoegde foto's de staart ziet, was volgens de gids rond de 21 meter lang. Alhoewel we toch best wat beesten gezien hadden, bleek het voor normale omstandigheden heel weinig en kregen we ook nog 50% van ons geld terug. Zeker niet mis! Ondanks de zeeziekte was het een hele gave ervaring.
We hebben trouwens geen minuut spijt gehad van onze beslissing om op het Zuidereiland te blijven en daar dan wat meer tijd te nemen voor alles wat we willen doen. Wie weet komen we ooit nog wel eens terug om het Noordereiland te zien.

Liefs!